بسم الله الرحمن الرحیم * وبلاگ شخصی * آیت پیمان

نظریات و دیدگاهها و مقالات و آثار و زندگی نامه و سوابق آیت پیمان

بسم الله الرحمن الرحیم * وبلاگ شخصی * آیت پیمان

نظریات و دیدگاهها و مقالات و آثار و زندگی نامه و سوابق آیت پیمان

بسم الله الرحمن الرحیم *  وبلاگ شخصی  * آیت پیمان

نظریات و دیدگاهها و مقالات و آثار و زندگی نامه و سوابق و تجارب و یادداشت ها و سفرنامه های آقای آیت پیمان دبیر شورای دین پژوهان کشور اختصاص دارد.

باز هم ماه محرم ماه عزای حسینی آغاز گردید. اما طبیعتا دشمنان نیز بی کار ننشسته اند و شبهه افکنی های قدیمی را تکرار می کنند.
یکی از شبهات تکراری آنان مربوط به اشک و گریه است. مثلا می گویند که: گریه، عامل تخدیر جامعه و باعث فروکش کردن غضب نسبت به دشمنان است؛ قانع شدن به گریه به جای اقدام عملی، زمینه ی پیدایش سستی و رخوت در جامعه است، باید به جای دعوت جامعه به گریه و عزاداری، که هیچ فایده ی عینی ندارد، آن را به تجهیز عملی و حرکت فیزیکی مثبت تشویق نمود؛ گریه کار انسانی است که عاجز از گرفتن حق خود هستند و اسلحه ای جز اشک ندارند.

از سوی دیگر، گریه بر جریانات اجتماعی اثر سوء گذاشته و عقده های متراکم جبهه حق را تخلیه می کند و مانع ظهور درگیری می شود. چنانکه بعد از جنگ بدر، وقتی کفار مکه می خواستند بر کشتگان خود گریه کنند، همدیگر را از گریه منع می کردند و می گفتند: گریه و شیوه، عقده های ما را که می تواند ما را برای جنگ تمام عیار تحریک نماید تخلیه می کند؛ و زمینه های درگیری با جبهه ی مقابل را از بین می برد.

لذا نگاه به عاشورا نباید از منظر تأثرات عاطفی و گریه و اشک باشد، بلکه بیان روح حماسی عاشوراست که تأثیرگذار است و زمینه های اجتماعی جنگ حق و باطل را فراهم می کند.!

اما پاسخ:
در ابتدا باید گفت این شبهه، ناشی از عدم شناخت عزای سیدالشهداست. پیوند با واقعه عاشورا، که به نفی، برائت، بیزاری، صلح و جنگ و تشکیل جبهه ی واحد برای خونخواهی، آن هم در رکاب امام زمان (عج) می انجامد، نقطه آغازش گریه و پیوند عاطفی است که به ارتقای وجدان فردی و سپس وجدان اجتماعی منجر می شود. پیامدهای گریه و آثار آن، موجب انباشته شدن معرفت عاشورایی و زمینه ساز درگیری جبهه ی حق با جبهه ی باطل می گردد، لذا زیارت عاشورا بیانگر این نکته است که عزادار، تا احساس نیاز و انکسار در پرتو مصیبت زدگی را نداشته باشد به مراحل بالاتر دست نمی یابد. گریه و عزاداری، مدخل و نقطه ی آغاز ورود به جبهه ی تاریخی عاشوراست.

اولین ثمره ای که در توجه به مصیبت سیدالشهدا برای انسان حاصل می شود «دشمن شناسی» است. این گریه، نه تنها عامل تخدیر نیست، بلکه عواطف تاریخی و اجتماعی بشر را به بلوغ می رساند.

عزادار و مصیبت زده، سیدالشهداست که خطاب به اصحاب امام حسین «یا لیتنا معکم فافوز معکم» را می گوید و آرزوی در کربلا بودن را دارد. این گریه و اشک برای سیدالشهداء است که شوق حضور در رکاب امام زمان (عج) و نفس کشیدن در دولت حقه ی ولی عصر (عج) را در دلها زنده می کند: «ان یرزقنی طلب ثارکم مع امام مهدی ...».

و تاریخ گواه بر آن است که منع از عزاداری ها و توسّلات و جلوگیری از مجالس ذکر مصیبت و روضه خوانی و القای شبهات از سوی دشمنان، دلیلی نداشته است جز اینکه می دانسته اند، گریه، مصایب سیدالشهدا و اصحابش، دل ها را از هر نوع آرزوهای دنیایی و جبهه گیری های مادّی پاک می کند و اساس «سلم» و «حرب»، قلوب را بر محور آرمان های والای سیدالشهدا استوار می کند.

گریه هدف نیست، نردبان ارتقاء برای یک اقدام اجتماعی و فراگیر است. گریه به احساسات، جهت صحیح می دهد و جامعه را به برقراری احکام دین بر محور ولایت، ترغیب می کند.

لذا امامان اهل بیت در روایات فراوان هم خود در رثای سید الشهدا گریسته اند و هم شیعیان را امر به گریستن نموده اند و برای گریه بر جد مظلومشان وعده های بزرگی همچون ببخشش گناهان بزرگ و کوچک و ورود در بهشت داده اند.
صلی الله علی الباکین علی الحسین.
  • دبیرخانه دین پژوهان

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی