۲۶
مهر
باز هم ماه محرم ماه عزای حسینی آغاز گردید. اما طبیعتا دشمنان نیز بی کار ننشسته اند و شبهه افکنی های قدیمی را تکرار می کنند.
یکی
از شبهات تکراری آنان مربوط به اشک و گریه است. مثلا می گویند که: گریه،
عامل تخدیر جامعه و باعث فروکش کردن غضب نسبت به دشمنان است؛ قانع شدن به
گریه به جای اقدام عملی، زمینه ی پیدایش سستی و رخوت در جامعه است، باید
به جای دعوت جامعه به گریه و عزاداری، که هیچ فایده ی عینی ندارد، آن را
به تجهیز عملی و حرکت فیزیکی مثبت تشویق نمود؛ گریه کار انسانی است که
عاجز از گرفتن حق خود هستند و اسلحه ای جز اشک ندارند.
از
سوی دیگر، گریه بر جریانات اجتماعی اثر سوء گذاشته و عقده های متراکم
جبهه حق را تخلیه می کند و مانع ظهور درگیری می شود. چنانکه بعد از جنگ
بدر، وقتی کفار مکه می خواستند بر کشتگان خود گریه کنند، همدیگر را از
گریه منع می کردند و می گفتند: گریه و شیوه، عقده های ما را که می تواند
ما را برای جنگ تمام عیار تحریک نماید تخلیه می کند؛ و زمینه های درگیری
با جبهه ی مقابل را از بین می برد.
لذا
نگاه به عاشورا نباید از منظر تأثرات عاطفی و گریه و اشک باشد، بلکه بیان
روح حماسی عاشوراست که تأثیرگذار است و زمینه های اجتماعی جنگ حق و باطل
را فراهم می کند.!
اما پاسخ:
در
ابتدا باید گفت این شبهه، ناشی از عدم شناخت عزای سیدالشهداست. پیوند با
واقعه عاشورا، که به نفی، برائت، بیزاری، صلح و جنگ و تشکیل جبهه ی واحد
برای خونخواهی، آن هم در رکاب امام زمان (عج) می انجامد، نقطه آغازش گریه و
پیوند عاطفی است که به ارتقای وجدان فردی و سپس وجدان اجتماعی منجر می
شود. پیامدهای گریه و آثار آن، موجب انباشته شدن معرفت عاشورایی و زمینه
ساز درگیری جبهه ی حق با جبهه ی باطل می گردد، لذا زیارت عاشورا بیانگر این
نکته است که عزادار، تا احساس نیاز و انکسار در پرتو مصیبت زدگی را
نداشته باشد به مراحل بالاتر دست نمی یابد. گریه و عزاداری، مدخل و نقطه ی
آغاز ورود به جبهه ی تاریخی عاشوراست.
اولین
ثمره ای که در توجه به مصیبت سیدالشهدا برای انسان حاصل می شود «دشمن
شناسی» است. این گریه، نه تنها عامل تخدیر نیست، بلکه عواطف تاریخی و
اجتماعی بشر را به بلوغ می رساند.
عزادار
و مصیبت زده، سیدالشهداست که خطاب به اصحاب امام حسین «یا لیتنا معکم
فافوز معکم» را می گوید و آرزوی در کربلا بودن را دارد. این گریه و اشک
برای سیدالشهداء است که شوق حضور در رکاب امام زمان (عج) و نفس کشیدن در
دولت حقه ی ولی عصر (عج) را در دلها زنده می کند: «ان یرزقنی طلب ثارکم مع
امام مهدی ...».
و
تاریخ گواه بر آن است که منع از عزاداری ها و توسّلات و جلوگیری از مجالس
ذکر مصیبت و روضه خوانی و القای شبهات از سوی دشمنان، دلیلی نداشته است
جز اینکه می دانسته اند، گریه، مصایب سیدالشهدا و اصحابش، دل ها را از هر
نوع آرزوهای دنیایی و جبهه گیری های مادّی پاک می کند و اساس «سلم» و
«حرب»، قلوب را بر محور آرمان های والای سیدالشهدا استوار می کند.
گریه
هدف نیست، نردبان ارتقاء برای یک اقدام اجتماعی و فراگیر است. گریه به
احساسات، جهت صحیح می دهد و جامعه را به برقراری احکام دین بر محور ولایت،
ترغیب می کند.
لذا
امامان اهل بیت در روایات فراوان هم خود در رثای سید الشهدا گریسته اند و
هم شیعیان را امر به گریستن نموده اند و برای گریه بر جد مظلومشان وعده
های بزرگی همچون ببخشش گناهان بزرگ و کوچک و ورود در بهشت داده اند.
صلی الله علی الباکین علی الحسین.
